Muzeum Historii Polski Kompleks muzeów na Cytadeli Warszawskiej

Architektura budynku Muzeum Historii Polski jest świadomie budowaną narracją. Jest zapisaną w kamieniu i współczesnej formie opowieścią o nawarstwianiu historii, odkrywaniu, odsłanianiu wielorakich znaczeń przeszłości, otwartości oraz o wolności, będącej hasłem przewodnim Muzeum. Kamienna bryła w swym wizualnym wyrazie odnosi się do nawarstwień czasu budujących materię historii. Wielkie okna na kondygnacji wystawowej oraz przeszklone otwarcia między blokami „miasta” na poziomie parteru, kontynuowane jako sieć powiązanych przestrzeni we wnętrzu, są materializacją idei otwartości, przyjazności Muzeum, odkrywania, wielowymiarowości spojrzeń na historię, wolności wyboru dróg poznawania, tworzenia własnych narracji. Przeszklone otwarcia w fasadach budynku są też sposobem komunikowania w otoczeniu aktualnych aktywności wypełniających różne części Muzeum. Jednym z najważniejszych instrumentów kształtowania atmosfery wnętrz Muzeum jest światło, zarówno to naturalne wlewające się przez otwarcia powłoki budynku z zewnątrz jak i sztuczne, przenikające i łączące widoki i przestrzenie wewnętrzne.

‍